Profiel van Eddy Bakker (=Aede)

25 april loop ik de marathon van Enschede. Ik volg een trainingsschema voor een streeftijd van 3:30...
Mijn plan is te starten met een snelheid van 5:15 min/km of 11,5 km/uur. En na 21 km moet ik dan 4:43 min/km lopen of 12,7 km/uur.
Mocht ik niet kunnen versnellen kom ik uit op 3:40. Ook mooi. Om 3:45 te halen- ook een pr- moet ik gemiddeld 11,3 km/uur lopen of 5:20 min/km.
Een paar tijden om te onthouden voor het ideale schema van 3:30: 21 km in 1:50/ 30 km in 2:30/ 36km in 3:00/ 39km in 3:15.Ik ben benieuwd wat het gaat worden.

marathon voor watjes

Terschelling West, zondag 8 november 2009
- In mijn winteroutfit sta ik in het startvak
bij de Brandaris met André en Sjirk te wachten op het startsschot
van de 13e marathon van Terschelling.
Het is mistig, maar niet berekoud, dus durft Sjirk het aan om in
korte broek te verschijnen. We dragen allebei een hardloopgadget om
de pols, die bijeen gehouden wordt door duct tape.
Sjirk hoopt zo zijn loopsnelheid te controleren en ik mijn looptijd.
Want ook al is de Berenloop een van de mooiste en zwaarste marathons
van Nederland, we letten niet alleen op de omgeving, maar ook op ons pr.
Omdat het nauwelijks waait en gelukkig ook niet regent, is er kans op een goede tijd.
De mist zal waarschijnlijk nog wel optrekken.
In de ogen van de organisatie wordt het vast een berenloop voor watjes...

Om precies 12.35 wordt het startsschot vergezeld met het oorverdovende geluid
van de scheepshoorn van de rederij.
Gestaag komt de massa lopers in beweging.De wedstrijdlopers zijn al weg
als wij met onze chips de mat passeren bij de start.
Vanaf dat moment gaat onze netto looptijd in.
De beer is los, maar ik start met de rem erop,dwing mezelf om een vlak schema te lopen,
dat hopelijk uit zal komen op een tijd rond de 3:45.
Als checkpoint heb ik de doorkomsttijden van elke 5 km op mijn horlogebandje
vastgetaped.

We volgen de pijlen en de berensporen en laten de kilometerbordjes aan ons voorbij gaan.
Het eerste stuk langs het wad is vlak. Op het 5km-punt loop ik een minuut onder schema.
Sjirk is uit het zicht verdwenen. Met André loop ik naar het 10km-punt, waar
onze supporters staan.We lopen dan 3 minuten onder mijn schema, dus te snel.
Na 15 km hardlopen zitten we nog steeds 3 minuten eronder, dus is de snelheid nu goed.
Toch gaat mijn plan de mist in als ik een plas moet doen en wat sportdrank tot me neem.
In dit geval letterlijk en figuurlijk, want de mist wordt dichter en als ik weer verder
loop heeft André zich laten gaan.
De ware aard van het beestje komt bovendrijven en ik zet de achtervolging in.
Hoezo vlak lopen? Dit is een wedstrijd en ik zal op het strand waarschijnlijk tijd
verliezen. Hoewel de heuveltjes komen ga ik sneller lopen.Tenminste, dat voelt zo...
Even lekker bikkelen.Tempowisselen vind ik leuker dan steeds hetzelfde tempo vast te moeten houden.
Het risico is groot dat me dit zal opbreken
in de tweede helft van de wedstrijd, maar wie niet waagt, wint ook niet.

Op het halve marathonpunt lopen André en ik respectievelijk 1:49:43 en 1:49:39.
Sjirk is dan exact 7 minuten geleden dit punt gepasseerd.Een vlotte eerste helft dus.
Ondanks dat het tempo nu volgens schema verloopt, doe ik er een schep bovenop.
Daarmee kom ik wel alleen te lopen.
Helemaal mijn stijl, dat wel. Ik merk dat ik rond de 27km door een aantal mensen
word ingehaald, waaronder André Sietsma van de Hoogezandlopers. Hij was langzaam begonnen.

Een echte inzinking krijg ik pas in de slotfase.
Tot de 30 km loopt alles soepel.Ik zit dan nog steeds 1 minuut onder het schema.
Ik voel me dan ook beresterk.Nog 2 kilometers en dan het strand op.

Dapper bestijg ik joggend de duinopgang en laat me gaan naar beneden.
Het strand is afgezet met linten, dus wordt het ploeteren door het mulle zand.
Op zich wel prettig om even op een onverharde bodem te lopen, maar het tempo is weg.
Met pijn en moeite vind ik mijn ritme wat terug. Het is zeer teleurstellend om de
zee niet te kunnen zien door de inmiddels potdichte mist.Een kleine wereld.
Agnes staat bij de man met de hamer.
Deze duinopgang wandel ik om energie te sparen voor het laatste rechte
en voornamelijk klimmende stuk.
Inmiddels zit ik 3 minuten boven mijn schema...
En als ik bij 40 km weer kijk 6 minuten..
Het is nu erop of eronder.Als dit zo doorgaat kan ik een pr wel vergeten.
Die gedachte werkt als de man met de hamer.Het ging zo goed. Had ik mijn plan vast moeten houden?
Krijg ik nu de rekening gepresenteerd voor mijn eigenwijsheid?
Maar ik herstel. 3:45 zal er niet meer inzitten, maar onder de 3:54 (mijn pr)
is nog steeds mogelijk, als ik tenminste niet inzak.
Vlak voor de finish een laatste maar steil klimmetje, dan over de rode loper, waar ik bijna struikel
over een plooi.
Het publiek, waaronder onze supporters, juicht ons toe.
Finish: 3:51:26. PR . Sjirk was 24 minuten sneller met een tijd van 3:27:26 en werd daarmee 29e van alle recreanten.
Klasse! En André finishte in 3:58:13.
Watjes? Welnee,bikkels die nagenieten met bouillon en die de medaille en het loopshirt
dubbel en dwars hebben verdiend.

Aede Bakker.

Hier ging het om, het stukje na de marathon…

Het is de tweede zaterdag van september. De dag van de Run van Winschoten.
Dit jaar start ik niet in een estafetteteam, maar doe voor het eerst solo de 50 km.
Vijf maal het 10 km lange parcours rond, dus ook vijf keer langs de Kielrunners, die zich op het 7km-punt zullen verzamelen in een partytent.
Ik kom dus wel in beeld vandaag. Als ultraloper word je sowieso extra aangemoedigd door mensen langs de kant met startlijsten in de hand.
Veel straten zijn versierd en op veel plaatsen klinkt muziek.
Vooral de jembeegroep is fantastisch en geven me vleugels als ik mijn Kielrunnershonk nader. Het is droog, redelijk warm en er staat in het begin een stevige wind.
Goede omstandigheden om een ‘pokkeneind’ te gaan hardlopen.
Mijn groep start om 10.15 uur en ik loop vlot mijn eerste rondje. Onderweg spreek ik een man die Duits spreekt. Iemand komt dus uit het buitenland om speciaal in Winschoten de 50 km te lopen. De Winschotenaren zelf nestelen zich aan terras- of statafels en al snel komen de hapjes en drankjes erbij.
Vlak voor de finish word ik ingehaald door de snelle eerste estafettelopers.
Het geeft een speciaal gevoel dat ik over de linkerbaan de finish passeer en nòg een rondje mag lopen. Het blijkt achteraf een rondje van 53:24 te zijn.
Mijn hartslagmeter geeft aan dat mijn hartslag wat hoger is dan normaal. Zolang ik dit niet aan den lijve ondervind negeer ik dit. Zolang ik maar soepel blijf lopen.
Tijdens het tweede rondje loop ik met drie mannen op, die aardig vlak lopen.
Twee ervan gaan me echter op ’t laatst een tikje te snel, dus die laat ik gaan. De man naast me praat honderduit en hoe aardig hij ook mag zijn, ik ga me toch aan hem irriteren, raak uit mijn concentratie. Opnieuw een rondje van om precies te zijn 53:40.
Op het 21km-punt heb ik mijn tempo laten zakken. Dat was ik al van plan, maar ik voelde ook dat ik nu niet meer soepel liep. Het moest dus ook. En ik was nog niet eens op de helft…
Het koste een volle ronde- een stop bij de Kielrunners voor een banaan- voordat dit veranderde. Ronde 3 gelopen in 1:03:09. De kletsmajoor was ik kwijt, kwam daardoor wel alleen te lopen. De groep valt nu helemaal uit elkaar en voor ik het weet word ik niet alleen ingehaald door de snellere 10 en 100km- lopers - wat wel bijzonder is om mee te maken- maar ook de minder snelle estafettelopers stomen me inmiddels voorbij.
50 km loopt in die zin toch anders dan de 10 km. De kunst is nu ingehouden te blijven lopen. Het gaat niet om snelheid maar duur.
De vierde ronde in 1:03:20 gelopen. Geen problemen.
Die komen na de 42km. En hier ging het om, het stukje na de marathon…
Het tempo houd ik moeizaam vol en ik begin me wat licht in mijn hoofd te voelen.
Het liefst zou ik nu uit willen stappen, maar ik ga op de automatische piloot door en ik wil niet opgeven. Desnoods wandel ik verder en kruip over de finish.
De sportdrank die ik meedraag op de rug drink ik binnen enkele kilometers op om energie op te doen. Ik krijg honger en ben dus bijna aan het eind van mijn latijn.
Als mijn rechterbeen twee keer gaat strekken op het moment dat ik hem wil neerzetten houd ik onmiddellijk in, omdat ik door dit gezwabber bang ben om te vallen. Rare gewaarwording dat de controle over je spieren even weg is. Dan schiet de kramp in mijn kuit. Die trekt gelukkig snel weg als ik mijn voet tegen de stoeprand omhoog zet.
Na enkele meters wandelen probeer ik weer te gaan hardlopen.
Dit lukt. Als ik voorbij de 6 ben loop ik weer redelijk soepel. Even doorbijten nog.
De laatste keer over de klinkers van de Nassaukade , die iedere ronde schever lijken te liggen en dan door de laatste lus naar het lange rechte eind naar de finish.
Pas als ik voorbij de rotonde met de fontein ben laat ik me gaan en kan nog wat versnellen op het laatste eind en loop na de finish helemaal uit.
Meteen langs de verzorging en dan komen de emoties. Ik realiseer me wat ik gepresteerd heb: 50 km hardlopen in 5:06:02
Stilletjes huilen van geluk en vermoeidheid. Nu eerst zitten en dan…….ETEN

Vanaf 2003 organiseer ik een of meer estafetteteams voor de Run van Winschoten.
En daarmee heb ik een stok achter de deur gevonden om zelf te blijven hardlopen.
Voor de lichamelijke conditie, maar ook om mijn hoofd fris te houden.
In het begin liep ik 1 wedstrijd per jaar : de Run van Winschoten.
Bij de uitslagen op looptijden.nl zie je dat de afgelopen jaren het virus heeft toegeslagen.
Het is een hobby geworden. Dat wil niet zeggen dat ik iedere dag wil hardlopen.
In de praktijk is dit 2 of 3 keer in de week. Het moet leuk en ontspannend blijven.
Wel verleg ik steeds mijn grenzen.
Op de tweede zaterdag van september ga ik voor de tiende keer meedoen aan de Run van Winschoten. Dit keer geen 10km in een estafetteteam, maar solo 50 km…