Afzien in Alphen a/d Rijn. (1 reactie)
Daar sta ik dan. Nu gaat het gebeuren. 6 maart een zonnige zondagmiddag even voor half 2.
Ik sta in een onrustige menigte te wachten tot we mogen doen waar we allemaal hard voor getraind hebben.
Omringd door dranghekken en de geur van zweet en spierbalsem. Sommige trappelend van ongeduld.
Ik hoor door een schelle luidspreker Frans Duijts zingen ''dat hij haar zo mist''. Maar ik wil hier weg. Ik wil hier heel snel weg!
Ik stel mijn I-pod in op 20 kilometer. Uit de schelle luidspreker worden de laatste minuten weg geroepen.
De concentratie word groter, de lopers nerveuzer. Dan ineens beweging.
Ik hoor door de drukte om me heen geen startschot maar er zit schot in. Het beweegt.
Je kan het nog geen hardlopen noemen maar de '20 van Alphen' is begonnen.
We krijgen ruimte. Eerst in de lengte, als we onder de startboog door zijn ook in de breedte.
Als koeien die in het voorjaar voor het eerst de wei in mogen, komen we los van de dranghekken, het startvlak en de startboog.
Een druk op mijn I-pod nu gaat m'n tijd in. Het is nog zoeken naar ruimte al gaat dat beter dan vorig jaar toen ik de '10 kilometer' nog liep.
Hier is meer ruimte want het loopt door. Ik merk nu al dat deze lopers serieuzer met hun sport bezig zijn. Er zit al gelijk meer snelheid in.
Heerlijk. Ik kom snel in mijn ritme. Turning Tables van Adele klinkt uit m'n I-pod. We buigen rechtsaf de Julianabrug over.
De eerste kilometers asfalt vliegen onder mij door. Ik wordt links en rechts ingehaald en haal zelf ook lopers in.
Ik ga te snel, maar loop met een groepje op en probeer ze bij te houden. Na een kilometer of 9 linksaf de Oostkanaalweg in.
Veel tegen wind. Niet vervelend want ik heb het bloedheet. Dit is een lang en zwaar recht stuk ik zet mijn blik op oneindig.
En ren de 10 kilometer drankpost voorbij en word geklokt op 0:45:53. Mooie tijd.
0:45:48 is mijn persoonlijk record op de 10 kilometer. Dus ik ga te snel want ik ben pas op de helft.
Ik weet als ik dit tempo aanhoud dat ik het straks moeilijk krijg. Maar gas terugnemen gaat niet, ik wil bijblijven. Dat lukt.
Maar na de 15 kilometer drankpost krijg ik het zwaar. We maken een lus op de Bruins Slotsingel.
Hier komen de lopers van de 10 kilometer erbij om de laatste kilometers richting finish samen af te leggen.
Ik zit er helemaal doorheen. Waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Wat een pokke eind!
De jubelende toeschouwers langs het parcours zorgen voor energie. Nog zo'n 3 kilometer op karakter.
Via de Kennedylaan lopen we richting centrum. Ik houd 'mijn groepje' niet meer bij en raak ze kwijt.
"Come on get it" zingt Lenny Kravitz in mijn oor en haalt nog een restje energie bij me naar boven.
Ik heb het zwaar, en bedenk dat ik dit nooit meer doe. We lopen de Van Boetzelaerstraat in. Hier is het druk langs de kant. Dit is kicken.
Ik zie tussen de toeschouwers familie, vrienden en bekenden. Dat trekt het laatste beetje kracht richting m'n benen.
Het voelt alsof ik vlieg, de laatste 500 meters schieten voorbij.
Gesloopt kan ik nog net mijn 88 kilo over de streep trekken. De Finish. Eindelijk!
Een druk op m'n I-pod 1:35:50. Gesloopt, honger, dorst maar tevreden.
Een medaille, een flesje AA en ik ben volmaakt gelukkig.
Wat een kick! Ik sta volgend jaar zeker weer nerveus maar lachend aan de start!
John Linting - Alphen a/d Rijn.
